Miałem w ostatnią sobotę przyjemność towarzyszenia bliskiemu druhowi w imprezie inicjacyjnej i tu mam problem z nazewnictwem, bo niektórzy powiedzieliby wejścia w wiek starczy, jednak ja wolę myśleć, że zostania mężczyzną. Bo ciężko o przyprószonym czterdziestoletnim byku mówić chłopiec. Zatem stosując ten model, do czterdziechy mówimy o chłopakach, a później (niestety) o mężczyznach. Gdyby ktoś miał obawy, że po tym feralnym momencie jest jakoś inaczej, to spieszę z uspokajającymi zapewnieniami – nic się nie zmienia, rozumu nie przybywa, odkręca się tak samo, za dupami człowiek ogląda się tak jak wcześniej…

Nie o tym jednak miało być.

Zatem impreza u szacownego jubilata.  Wszystkie niezbędne elementy są. Jest wódka, tort, muzyka, ciepłe i zimne przekąski, jest miła atmosfera, złośliwe śpiewanie solenizantowi żeby żył sto lat, jest też wódka, no i oczywiście goście. A goście,  jak to goście, sortu różnorakiego… Są tacy i owacy. I jest pośród nich gość Marian. Cóż można o Marianie powiedzieć? Ot przeciętny przedstawiciel klasy pracującej w wieku średnim. W towarzystwie wygadany, zabawny, potrafiący rzucić rubasznym żarcikiem, znający się na wielu rzeczach i zdanie na wiele tematów posiadający też. No może z Marianem nie zostalibyśmy najlepszymi przyjaciółkami, ale na towarzysza wieloboju, składającego się z wielokrotnego podnoszenia 25 gramowych ciężarków na wysokość ust, nadawał się wspaniale. I był na tejże imprezie mój przyjaciel Darek (też motocyklista), z którym dzień wcześniej biliśmy rekordowe prędkości przelotów po takiej jednej, polnej drodze.

Czas i wóda płynęły równym strumieniem. Dyskutowaliśmy, zmieniały się tematy i w końcu stało się, to co stać musiało, zaczęliśmy opowiadać o moto wygłupach dnia poprzedniego. Marian, który do tej pory bardzo aktywnie uczestniczył w dialogu, spurpurowiał i wskazując na nas palcem wysapał – Bo wy motocykliści, to wszyscy jesteście mordercy! Jeździcie jak chcecie, łamiecie przepisy i zabijacie niewinnych ludzi… Rzuciliśmy się do prostowania, że to nie tak, że to, że tamto, ale Marian już nie słuchał, przechylił kieliszek i na odchodne złożył nam życzenia – Mam nadzieję, że się k… pozabijacie, a w ogóle, to spierdalajcie!

A teraz na poważnie. Sprawdziłem, naszemu Marianowi żaden motocyklista nie odebrał w wypadku bliskiej osoby, zatem to jeden z tych Marianów nienawidzących motocyklistów dla zasady. I boję się (a w sumie wiem), że tych Marianów jest wielu, a imię ich Legion…

I nie ma znaczenia ilu Moto Mikołajów, ryzykując zdrowie i życie na śniegowym syfie, przejedzie ulicami miast  w grudniu. Jak również nie ma znaczenia ilu Moto Dawców odda krew zamiast nerek w ogólnopolskiej akcji, zawsze będziemy dla Marianów złem wcielonym. Bo Mariany wiedzą lepiej, że wszyscy motocykliści to mordercy. I w zasadzie nie da się wymyślić niczego, co by ich przekonało, bo Mariany wiedzą lepiej i już…

I zawsze gdy wsiadam na „Zielonego” i mam śmigać po asfalcie, proszę Tego Co Nas Wymyślił, żebym nie spotkał na swej drodze Mariana, bo z Marianem nie da się dyskutować, zarówno przy wódce, jak i na drodze. Daj boże, że Marian ograniczy się do wyprostowania palca na powitanie. Wiadomo palec z kliku metrów krzywdy nie zrobi, ale spotykałem na asfalcie Marianów hamujących lub zajeżdżających drogę w taki sposób, abym miał problemy. I pewnie wielu motocyklistów takich Marianów spotkało i spotykać będzie. I nie ma się co łudzić, że problem zniknie po jednej, dwóch, czy stu akcjach edukacyjnych. Bo Mariany są odporne na edukację i nie słuchają, bo wiedzą lepiej, że każdy motocyklista to morderca…

I na koniec życzę sobie i Wam jak najmniej bliskich spotkań z Marianami. A jeśli już, to tyle szerokości i przyczepności, aby takiego Maria dało się objechać i zostawić daleko za tylnym kapciem. A, że będzie, tej malejącej sylwetce na dwóch kółkach, wygrażał i wyzywał od morderców? No takie już Marianowe prawo…