Usiadłem dziś wieczorem do komputera, aby odpisać na komentarze pod ostaniem moim wpisem o „Marianach”, ale jakoś tak zszedłem z ciągnącym me myśli „ciągiem myślowym” na manowce. Jednym z elementów, które mnie rozproszyły był artykuł na „ścigaczu”:  ”Kierowca samochodu szczerze o motocyklistach”

Artykuł oraz doświadczania ostatniego weekendu, kiedy to stojąc sobie godzinami w Mega korku, wraz z milionem innych posiadaczy puszek, wracałem z wczasów na Helu, skłoniły mnie do tej drobnej dywagacji.

Miejsce akcji: droga Władysławowo – Gdynia. Sceneria: Asfalt… Częściowo zerwany, częściowo zastawiony przez upstrzone narodowymi barwami barierki, jak to przy naprawach prowadzonych w kulminacyjnym momencie powrotów wakacyjnych, mieć miejsce powinno.

Zatem „jedziemy”. Ja, milion kierowców puszek na „dwóch” pasach w stronę Gdyni i moja żona, z którą właśnie skończyłem trzecią kłótnię, tym razem dotyczącą wyższości kanapek z serem nad kanapkami z szynką, a może chodziło o wyższość kanapek z szynką?… Aż tu nagle, jak nie zagrzmi i jak nie śmignie obok mnie jednoślad z motocyklistą na pokładzie. Jak, gdzie, skąd? Pomyślałem wsłuchując się w cichnący warkot. K… stary nie patrzysz w lusterka! Zganiłem się i posypując głowę popiołem postanowiłem poprawę.

Mija czas, jedziemy (takie nadużycie budujące dramaturgię i złudzenie, że jednak coś tam się przemieściliśmy), wynajdujemy z żoną wszystkie możliwe tematy, na które zapomnieliśmy się pokłócić w ostatnim czasie, jemy kanapki z szynką i serem. Rozglądając się dookoła widać, że pozostali uczestnicy wakacyjnych powrotów bawią się tak samo dobrze jak my. Aż tu, jak nie zagrzmi i nie śmignie obok jednoślad. Nawet nie zauważyłem co to było, a ponieważ było głośne i szybkie, to aż podskoczyłem z zaskoczenia. 

I po tym przydługim wstępie przejdę do sedna sprawy: motocykliści kontra korki… Sama genialność motocykla i jego możliwości przeciskania się w zatorach drogowych jest bezdyskusyjna i pewnie wielu motocyklistów z możliwości tej korzysta. Sam także sposobność ominięcia zakleszczonych puszek wykorzystuję zawsze gdy tylko mogę. Jednak jest małe „ale”, o którym wspomnieć mam zamiar. Mianowicie chodzi mi o prędkość przemieszczania się pomiędzy stojącymi obok siebie samochodami.

Podczas tego feralnego powrotu, minęło nas kilkunastu motocyklistów, jednak tylko tych dwóch wzbudziło moje emocje. Dlaczego? Bo na moją ówczesną dyspozycję psychofizyczną jechali za szybko. I wcale nie chodzi o moją własną percepcję osłabianą, bądź skupioną na czymś innym. Tylko o postrzegania świata przeze mnie i  wszystkich innych puszkarzy wstawionych w jakikolwiek korek na świecie. Bo jeśli siedzę w aucie pośród miliona innych ofiar korkowania się ulic, to z zasady nie spodziewam się szybko przemieszczających się obok mnie obiektów. I nie ma znaczenia czy mamy nawyk patrzenia w lusterka, czy też nie. I całe szczęście, że w tych feralnych dwóch chwilach nie wpadłem na pomysł pójścia po coś do bagażnika lub zwyczajnie nie otworzyłem drzwi żeby wyjść rozprostować kości. I w ogóle szczęście że nikt wtedy nie wpadł na taki pomysł. Bo mielibyśmy lament i płacz i jeszcze większy korek, bo policja i pogotowie musiałby jakoś dojechać na miejsce wypadku.

Stary już jestem, ale nie potrafię zrozumieć takich sytuacji. Ba jestem w stanie zrozumieć, że w sprzyjających okolicznościach przyrody człowiekowi obślizgnie się ręka na prawej manecie i odkręci, ale zapieprzanie „po linii” wśród zakleszczonych samochodów, to dla mnie szczyt wyrafinowanej głupoty i proszenie się o dobrego kopa w jaja. I w zasadzie nie znajduję żadnych racjonalnych słów aby takie postępowanie wytłumaczyć.